lesotho

Na de drakensbergen zijn we op weg gegaan voor het 3e land deze reis, Lesotho. Na de grens gepasseerd te hebben zag het er meteen anders uit. De mensen zijn hier een stuk armer en alles is dor. Net zoals in zuid Afrika ligt ook hier enorm veel afval overal. Voor ons is dit moeilijk te begrijpen maar hier is het de normaalste zaak van de wereld lijkt wel. Ook keken de mensen ietwat verbaasd als de bus waarin we zitten voorbij rijdt, maar ze zwaaien bijna allemaal. Toen we eenmaal van de verharde weg afgingen en stopten op een hoog punt tussen de kale zanderige rotsen om fotos te maken, vroegen we ons wel af waar we in hemelsnaam terecht zouden komen. Maar toen we er eenmaal waren zag het er onzettend leuk uit. De lodge lag midden in een dorpje in het gebied melealea en de lodge ondersteunt daar projecten. Zo hebben ze daar een schooltje gebouwd en alle gidsen komen uit het dorp. Het was wel ff wennen dat er alleen stroom is tussen 17.00 en 22.00 en het water uit de kraan bruin is. Helaas kwam ik er pas achter hoe bruin het was toen ik mn hoofd al ingesopt had en heb ik dus 2 dagen rondgelopen met zanderig haar. De eerste avond hebben we naar een zang/dansoptreden en muzikanten met zelfgemaakte instrumenten gekeken.de dag erop hebben we een wandeling gemaakt naar rotstekeningen van bosjesmannen. Dit zou een gemakkelijke wandeling worden, nou echt niet dus. Pfoe in de hitte stenen op moeten klauteren en een heel stuk stijl omhoog gelopen over de rotsen vergt best veel van je. Maar onze 2 lokale gidsen waren erg leuk, dus dat hielp ietwat en onderweg kwamen er een aantal ontzettend schattige kinderen aan die onze hand wilden vasthouden en meelopen. De activiteiten die middag, een rondleiding door het dorpje en een museumbezoek. We begonnen rustig aan bij een familie die zelf bier brouwden, we mochten ook proeven, maar meer als een slok durfde niemand. Vervolgens naar het huis van de chief (deze staat aan het hoofd van de lokale samenleving en verdeeld de grond van het dorp) en daarna naar een huisje waar men allerlei souvenirs maakt. Toen op weg naar het museum, wat we niet wisten is dat deze een dorp verderop lag en er weer een heel eind gelopen moest worden. Voor iedereen die die ochtend was gaan wandelen was het best afzien en het enthousiasme daalde enorm. Het museum was een huisje van misschien 4 meter doorsnede met wat lokaal gebruikte attributen erin en stelde niet zo veel voor. Na de wandeling terug hebben we niet zo veel meer gedaan als wat gezeten en gegeten om bij te komen